Temperatura jak ilościowy wskaźnik wewnętrznej energii ciał jest uniwersalną charakterystyką obiektów i procesów fizycznego świata, w którym bez ustanku odbywa się generacja, przekształcenie, przekazanie, gromadzenie i użycie energii w jej różnych formach. Analiza cieplnych procesów (cieplnych pól, strat ciepła itc.) pozwala otrzymać rozmaitą informację o stanie obiektów i przeciekaniu fizycznych procesów w przyrodzie, energetyce, budownictwie, przemyśle itc.
Dowolne ciało z temperaturą, odmienną od absolutnego zera, jest źródłem podczerwonego (cieplnego) promieniowania, otwartego jeszcze w roku 1800 przez William Herschel. Obecność bezpośredniego związku intensywności cieplnego promieniowania ciała z jego temperaturą, uzasadnioną w prawach cieplnego promieniowania Stefana-Boltzmanna, Plancka, Wiena, pozwoliła spełniać dystansowy wymiar (kontrola) temperatury przez rejestrację cieplnego promieniowania. Ta właściwość techniki dostała nazwę termografia (czy termowizja).
Pod termografią rozumieją metodę analizy przestrzennego i tymczasowego podziału cieplnej energii (temperatury) w fizycznych obiektach, co towarzyszy z reguły, budową cieplnych obrazów (termogramy).
Termografia w diagnostyce
Zasada diagnostyki cieplnej polega na porównaniu wzórecznego i analizowanego polej temperatury. Anomalie temperatury służą wskaźnikami defektów, a wielkość sygnałów temperaturowych i ich zachowanie w czasie leżą w podstawie ocen ilościowych tych czy innych parametrów obiektów.
Dla metody termowizyjnej jest ogólny problem z diagnostyki technicznej defektów: z reguły defekty w obiekcie funkcjonującym, ocena potencjalnych szkód jest probabilistyczny charakter.